9.WIECZNE I AKTUALNE SŁOWO BOŻE

Tekst przewodni: Mat. 5:18-19

„Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios.” (Mat. 5:18-19 BW).

„Zaprawdę mówię wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, nie będzie też opuszczone ani jedno 'i', co więcej, nawet ani jedna kropka nad 'i' nie zmieni się, dopóki nie zostanie wypełnione całe Prawo. Tak więc kto by sam złamał choćby jedno z najmniejszych przykazań i zachęcał innych, aby podobnie czynili, będzie uważany za najmniejszego w królestwie niebieskim. I przeciwnie, kto będzie sam wypełniał przykazania i innym je głosił, zostanie uznany za wielkiego w królestwie niebieskim.” (Mat 5:18-19 BR).

„Bo zaprawdę powiadam wam: Jak długo niebo i ziemia trwać będą, nie przeminie z Prawa ani jedna jota, ani kreska jedna, aż wszystko się spełni. Kto by zatem jedno z tych przykazań, choćby najmniejsze, przekroczył i nauczał ludzi, żeby tak samo czynili, ten będzie najmniejszym w królestwie niebieskim. Kto je natomiast wypełni i wypełniać nauczy, ten będzie wielkim w królestwie niebieskim.” (Mat 5:18-19 Kow).

„Zaprawdę, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą i dopóki się wszystko nie wypełni, jedna jota ani jedna kreska w Prawie nie ulegnie zmianie. Ktokolwiek więc zniósłby jeden z tych przepisów, choćby najmniejszy, i nauczał tego ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto by ich przestrzegał i nauczał tego, ten będzie wielki w królestwie niebieskim.” (Mat 5:18-19 BP).

1. Jakie cechy posiada Słowo Boże? Ps. 119:89; Ps. 119:105; Ps 119:140; Hebr. 4:12-13
„Twoje słowo, Jahwe, trwa na wieki,
niezmiennie jak niebiosa.” (Ps. 119:89 BP);

„Pochodnią nóg moich jest Twoje słowo,
światłem na mojej drodze.” (Ps. 119:105 BP);

„Twoje słowo jest ponad wszelką próbę,
przeto Twój sługa je umiłował.” (Ps 119:140 BP);

„W ogniu wypróbowana jest Twoja mowa
i sługa Twój ją miłuje.” (Ps. 119:140 BT);

„Słowa Twoje są czyste i szczere,
Twój sługa jest w nich rozmiłowany.” (Ps 119:140 BR);

„Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca; i nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę.” (Hebr. 4:12-13 BW).

2. W jaki sposób Bóg przemawiał do człowieka zanim zostało spisane Słowo Boże? Hebr. 1:1-2; por. 4 Moj. 12:6
„Wiele razy i na różne sposoby przemawiał Bóg kiedyś przez proroków do naszych ojców, teraz zaś w dniach, które uchodzą za ostatnie, przemówił do nas przez Syna. To właśnie Jego ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy i przez Niego stworzył wszechświat.” (Hebr. 1:1-2 BR);

„rzekł: - Posłuchajcie moich słów! Jeśli wśród was znajduje się prorok Jahwe, Ja daję mu się poznać w widzeniu, przemawiam do niego we śnie.” (4 Moj. 12:6 BP).

3. Jakie treści są przedmiotem zwiastowania, i jak niektóre z nich uwierzytelnia Stwórca? 2 Piotr. 1:16-21
„Nie posłużyliśmy się zmyślonymi opowiadaniami, gdy zapoznawaliśmy was z mocą i z przyjściem Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ale byliśmy naocznymi świadkami Jego wielkości. Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy ze wspaniałego Majestatu (Boga) doszedł do Niego taki głos: 'To jest mój Syn ukochany, upodobałem Go sobie!' Słyszeliśmy ten głos, dochodzący z nieba, gdy byliśmy z Nim na górze świętej! Mamy także całkiem pewną wypowiedź proroków, i dobrze uczynicie, idąc za nią jak za pochodnią świecącą w ciemnym miejscu, aż zabłyśnie dzień i jutrzenka wzejdzie w waszych sercach! Przede wszystkim pamiętajcie, że nie można dowolnie wyjaśniać żadnej wypowiedzi proroka w Piśmie. Bo nie z woli człowieka głoszone były niegdyś proroctwa, lecz natchnieni Duchem Świętym przemawiali święci ludzie Boży.” (2 Piotr. 1,16-21 BP).

„Nie opieraliśmy się bowiem na niedorzecznych domysłach, kiedyśmy wam opowiadali o dziełach potęgi i o ponownym przyjściu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, lecz występowaliśmy jako naoczni świadkowie Jego wielkości. Jego sam Bóg Ojciec obdarzył czcią i chwałą, kiedy to dał się słyszeć głos pochodzący od Majestatu Bożego: Oto Syn mój miły, w którym znalazłem upodobanie. To myśmy słyszeli ten głos z nieba, będąc razem z Nim na górze świętej. W ten sposób słowa proroków posiadają moc jeszcze większą. Dobrze więc zrobicie, jeżeli będziecie przy nich trwać, bo są niczym pochodnia, która rozprasza mroki, dopóki prawdziwa jutrzenka nie zaświta w waszych sercach. Przede wszystkim jednak pamiętajcie o tym, że nikt nie jest w stanie sam zrozumieć żadnego z proroctw zawartych w Piśmie. Albowiem nie z woli ludzkiej powstały proroctwa; to jakby Duchem Świętym niesieni przemawiali święci mężowie.” (2 Piotr. 1:16-21 BR).

4. Co dzieje się z człowiekiem, który przyjmuje Słowo Boże do swojego serca? Rzym. 15:4-7
„To, co niegdyś napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy - dzięki cierpliwości i pociesze, jaką dają Pisma - mieli nadzieję. A Bóg, który jest źródłem tej cierpliwości i pociechy, niech wam pozwoli złączyć się wspólnym uczuciem - zgodnie z wolą Jezusa Chrystusa - abyście jednogłośnie wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Dlatego serdecznie przyjmujcie do siebie jedni drugich, jak i Chrystus przyjął nas - dla Bożej chwały.”” (Rzym. 15:4-7 BP).

„Wszystko, co znajduje się od dawna w Piśmie [Świętym], zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć niezachwianą nadzieję i płynącą z Pism moc ducha. A Bóg, od którego pochodzą cierpliwość i odwaga, niech sprawi, abyście mogli żyć we wzajemnej zgodzie naśladując Chrystusa Jezusa i abyście wszyscy razem wspólnym głosem wychwalali Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa. Tak więc bądźcie dla siebie nawzajem takimi, jakim był dla was, ku chwale Bożej, Chrystus.” (Rzym. 15:4-7 BR).

5. Do czego Pan Jezus przyrównał Słowo Boże? Jaki skutek przynosi zwiastowanie, a jaki plon może przynieść wierny sługa Ewangelii? Łuk. 8,4-8
„Gdy zebrał się wielki tłum i z miast przychodzili do Niego; rzekł w przypowieściach: «Siewca wyszedł siać ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki powietrzne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny». Przy tych słowach wołał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»” (Łuk. 8,4-8 BP).

6. Jakie przeszkody utrudniają współczesnemu człowiekowi poznanie i przyjęcie poselstwa Ewangelii. Łuk. 8:11-15
„A taka jest ta przypowieść: Ziarno to słowo Boże. A na drodze to ci, którzy je wysłuchali. Potem przychodzi diabeł i porywa słowo z ich serca, aby nie uwierzyli i nie zostali zbawieni. Na skale zaś to ci, którzy z radością przyjmują słowo, kiedy je usłyszą. Nie mają jednak korzenia. Wierzą do czasu i podczas próby odstępują. A co padło między osty to ci, którzy wysłuchali słowa, lecz zostali przytłumieni przez troski, bogactwo i rozkosze życia i nie osiągają dojrzałości. A na dobrej roli to ci, którzy usłyszawszy słowo zachowują je w swoim szlachetnym i dobrym sercu i przynoszą plon dzięki wytrwałości.” (Łuk. 8,11-15 BP).