31.DOŚWIADCZYĆ SIEBIE SAMEGO!

Tekst przewodni: Judy 1:3

„Umiłowani! Zabierając się z całą gorliwością do pisania do was o naszym wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i napomnieć was, abyście podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym.” (Judy 1,3 BW).

1. Jakie doświadczenie jest niezbędne dla dziecka Bożego? 2 Kor 13,5; 1 Kor 2,11

„Siebie samych badajcie, czy trwacie w wierze, siebie samych doświadczajcie! Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście odrzuceni.” (2 Kor 13,5 BT);

„Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli.” (2 Kor 13,5 BW);

„Wypróbujcie samych siebie, czy trwacie w wierze, i doświadczajcie siebie samych. Czy nie znacie siebie i nie wiecie, że Jezus Chrystus jest wśród was? Chyba że nie wytrzymujecie próby.” (2 Kor 13,5 BP);

„Badajcie samych siebie, czy trwacie w wierze! Wypróbujcie siebie! Czyż nie znacie siebie i nie wiecie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba że próba wypadnie przeciwko wam.” (2 Kor 13,5 Kow);

„Badajcie samych siebie, czy jesteście w wierze, doświadczajcie siebie: czy nie rozpoznajecie samych siebie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba że rzeczywiście jesteście nie wypróbowani.” (2 Kor 13,5 BPD);

„Kto spośród ludzi wie, co jest w człowieku, jeśli nie duch człowieka, który w nim jest: Podobnie i tego, co w Bogu jest, nikt nie zna, oprócz Ducha Bożego.” (1 Kor 2,11 BP);

„Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży.” (1 Kor 2,11 BW);

„Bo kto z ludzi zna sprawy ludzkie, jeśli nie duch człowieka, który jest w nim? Tak też spraw Boga nikt nie poznał, tylko Duch Boży.” (1 Kor 2,11 BPD).

2. Jakie słowa Pisma dowodzą potrzeby wzrostu i pomnażania wiary? 2 Kor 10,15; 2 Tes 1,3

„My nie chlubimy się cudzą pracą poza obrębem naszego działania, lecz mamy raczej nadzieję, że wraz ze wzrostem wiary waszej i my wśród was w obrębie wyznaczonych nam granic zyskamy wielkie uznanie,” (2 Kor 10,15 BW);

„Nie chlubimy się ponad miarę kosztem cudzych trudów. Mamy jednak nadzieję, że wraz ze wzrostem waszej wiary coraz bardziej będzie się powiększał teren naszego działania.” (2 Kor 10,15 BP);

„Nie przechwalamy się ponad miarę, kosztem cudzej pracy, natomiast spodziewamy się, że wraz z wzrostem waszej wiary sami wzrastać będziemy.” (2 Kor 10,15 Kow);

„Nie chlubimy się ponad miarę trudem innych, mamy natomiast nadzieję, że gdy w was pogłębiać się będzie wasza wiara, nam według (wymierzonej) nam normy dane będzie niepomiernie więcej.” (2 Kor 10,15 BPD);

„Bracia, powinniśmy nieustannie dziękować Bogu za was, gdyż jest to ze wszech miar słuszne. Wasza wiara bowiem staje się coraz silniejsza, a miłość jednych ku drugim obfituje tak bardzo.” (2 Tes 1,3 BR).

3. W jakiej historii wykazana została potrzeba dbałości o wzrost wiary? Rz 4,18-21

„Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje. I nie zachwiał się w wierze, choć widział obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary; i nie zwątpił z niedowiarstwa w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu, mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić.” (Rz 4,18-21 BW);

„On to uwierzył wbrew wszelkiej nadziei po to, by się stać ojcem wielu narodów według tego, co zostało powiedziane: Tak liczne będzie twoje potomstwo. I nie zachwiał się w wierze, choć uznał ciało swe za obumarłe - bo miał już przecież prawie sto lat - i obumarłe już było łono Sary. Wobec obietnicy Bożej nie okazał żadnej chwiejności niedowierzania, lecz przeciwnie, jeszcze mocniej trwał w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu, będąc przekonanym, że jest On w mocy uczynić wszystko, co tylko przyrzekł.” (Rz 4,18-21 BR).

Uwaga: Z ludzkiego, logicznego punktu widzenia niemożliwym było, aby w małżeństwie Abrahama i Sary miało się narodzić dziecko!

- A przecież tak się stało! Sprawił to Bóg. Dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych. Jednak „mechanizmem” wyzwalającym Boże działanie w stosunku do naszych potrzeb jest – jak wykazuje to opisana wyżej historia (i komentarz ap. Pawła) – wiara! Abraham „wzmocnił się wiarą”. Tego potrzeba i dziś – zamiast ludzkiej logiki, potrzeba nam więcej ufności, więcej wiary, i pełnego ufności oczekiwania na działanie Boże. Także dziś, podobnie jak kiedyś, można usłyszeć słowa Pana: „WEDŁUG WIARY TWOJEJ, NIECHAJ CI SIĘ STANIE!”

4. Co „Świadek Wierny” przepowiedział tym członkom zboru, którzy zaniedbują rozwój swej wiary i hamują duchowy wzrost? Obj 3,15-17

„Znam uczynki twoje, żeś ani zimny, ani gorący. Obyś był zimny albo gorący! A tak, żeś letni, a nie gorący ani zimny, wypluję cię z ust moich. Ponieważ mówisz: Bogaty jestem i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, żeś pożałowania godzien nędzarz i biedak, ślepy i goły,” (Obj 3,15-17 BW).

5. Jakie problemy można rozwiązać przez wiarę? Mr 9,17-27

„Wtedy odpowiedział Mu ktoś z tłumu: Nauczycielu, przyprowadziłem do Ciebie mojego syna, który ma ducha niemego. I gdziekolwiek go chwyci, rzuca nim i szarpie, a on ślini się, zgrzyta zębami i sztywnieje. Powiedziałem Twoim uczniom, aby go wypędzili, ale nie mogli. On zaś odpowiedział im tymi słowy: O pokolenie bez wiary! Jak długo przy was będę? Jak długo będę was znosił? Przyprowadźcie go do Mnie! I przyprowadzili go do Niego. A gdy duch Go zobaczył, natychmiast nim szarpał, rzucił go na ziemię i pokrytego śliną zaczął tarzać. I zapytał jego ojca: Jak dawno mu się to stało? A on powiedział: Od dzieciństwa. I często wrzucał go nawet w ogień i wodę, żeby go zgubić; ale jeśli coś możesz, zlituj się nad nami i pomóż nam. Jezus zaś powiedział mu: Co się tyczy tego: Jeśli coś możesz, to: Wszystko jest możliwe dla wierzącego. Ojciec chłopca natychmiast zawołał: Wierzę, zaradź mojemu niedowiarstwu! Jezus zaś, gdy zobaczył, że zbiega się tłum, skarcił ducha nieczystego, mówiąc mu: Niemy i głuchy duchu! Ja ci rozkazuję: Wyjdź z niego i nigdy już do niego nie wchodź. Wtedy krzyknął, mocno szarpnął i wyszedł. (Chłopiec) zaś stał się jakby martwy, tak że wielu mówiło, iż umarł. Jezus tymczasem wziął go za rękę i podniósł go, a on wstał.” (Mr 9,17-27 BPD).

6. O czym często zapominamy w dniach choroby i cierpienia? Jak 5,14.15

„Choruje kto między wami? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pańskim. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone.” (Jak 5,14.15 BW);

„Jest pośród was ktoś w słabości? Niech przywoła prezbiterów kościoła i niech się pomodlą nad nim wraz z namaszczeniem go oliwą w imieniu Pańskim. A modlitwa wiary uratuje chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone.” (Jak 5,14.15 BPD).

Uwaga: Jedną z ważniejszych prawd biblijnych jest ta, że Bóg, który się nie zmienia (Mal 3,6; por. Hbr 13,8), i wciąż pozostaje Bogiem łaski i mocy – nie zawsze jednak działa w ten sam sposób. Za dni Jezusa Chrystusa i Apostołów, kiedy były zakładane fundamenty Kościoła, poprzez cuda, znaki i niezwykłe czyny Bóg uwierzytelnił Swoich posłańców i Swoje Dzieło (Hbr 2,1-3)! I choć znaki te i cuda, po okresie apostolskim zaniknęły, w całym Wieku Ewangelii moc Boża skuteczna jest w działaniu dla naszego dobra, w tym dla naszego zdrowia.

W Słowie Bożym, w Liście Jakuba 5,14.15 mamy wyraźne wskazówki, dotyczące postępowania na wypadek choroby. Dlaczego tak rzadko korzystamy z tych rad? Czy w tym również objawia się spełnienie smutnego znaku, o którym mówił Pan Jezus w Ewangelii wg Łukasza 18,8?

Do uwagi:

„Bo Ja, Jahwe, nie odmieniam się, wy zaś, synowie Jakuba, [zmieniać się] nie przestajecie.” (Mal 3,6 BP);

„Ponieważ Ja, Pan, nie odmieniam się, więc dlatego wy, synowie Jakuba, nie jesteście zniszczeni,” (Mal 3,6 BT);

„Otóż Ja, Pan, Ja się nie zmieniłem i wyście też nie przestali być synami Jakuba.” (Mal 3,6 BR);

„A Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj i dziś, i takim pozostanie na wieki.” (Hbr 13,8 BR);

„Musimy zatem bardzo pilnie zważać na to, cośmy usłyszeli, żebyśmy nie minęli się z celem. Jeśli bowiem słowo wypowiedziane przez aniołów okazało się tak prawomocne, że wszelkie wykroczenie i nieposłuszeństwo zostało słusznie ukarane, to jakżeż my ocalejemy, jeśli nie zatroszczymy się o tak cenne zbawienie? Najpierw było ono ogłaszane przez Pana, następnie zostało nam przekazane jako pewne przez tych, którzy je słyszeli.” (Hbr 2,1-3 BP);

„Powiadam wam, że szybko weźmie ich w obronę. Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8 BW);

„Powiadam wam, zaraz pośpieszy im z pomocą. Ale czy Syn Człowieczy, kiedy przyjdzie, znajdzie wiarę na ziemi?” (Łk 18,8 BP);

„Powiadam wam, iż się pomści krzywdy ich w rychle. Ale gdy przyjdzie Syn człowieczy, izali znajdzie wiarę na ziemi?” (Łk 18,8 BG);

„Powiedamci wam, żeć je wolnymi uczyni w rychle. A wszakoż Syn człowieczy, gdy przyjdzie, a zaź znajdzie wiarę na ziemi?” (Łk 18,8 BB).

7. Z jaką prośbą i dziś trzeba się zwracać do Pana? Łk 17,5

„I rzekli apostołowie do Pana: Przydaj nam wiary.” (Łk 17,5 BW);

„Apostołowie prosili Pana: - Wzmocnij naszą wiarę!” (Łk 17,5 BP);

„Powiedzieli apostołowie do Pana: Spraw, żeby nasza wiara była większa.” (Łk 17,5 BR).

Uwaga: Wiara jest największą w świecie „energią”, jaka została udostępniona człowiekowi. Jezus przekonał Swych uczniów, że to, co w normalnych okolicznościach i z wykorzystaniem wszelkich ludzkich możliwości jest nie do wykonania, dzięki wierze staje się realne. Uczniowie zrozumieli, że Tym, Który udziela wiary jest Pan. Jego prosili o wiarę, która uzdolni ich do pokonania wszelkich wątpliwości i przeszkód.