33.TOCZYĆ BÓJ WIARY cz.II

Tekst przewodni: 1 Ptr 1,7

„Ażeby wypróbowana wiara wasza okazała się cenniejsza niż znikome złoto, w ogniu wypróbowane, ku chwale i czci, i sławie, gdy się objawi Jezus Chrystus.” (1 Ptr 1,7 BW);

„Zresztą wskutek owych utrapień wiara wasza będzie wypróbowana i stanie się cenniejsza od przemijającego złota, które przecież oczyszcza się w ogniu. W ten sposób, gdy przyjdzie Jezus Chrystus, zasłużycie sobie na chwałę, uwielbienie i cześć.” (1 Ptr 1,7 BR).

Wstęp: Przyrodzona, ludzka słabość sprawia, że chętniej przyswajamy sobie Boże obietnice i czytamy o zwycięstwach osiagniętych dzięki wierze, chetniej słuchamy o cudach, czynionych mocą Bożą, aniżeli przyjmujemy do wiadomości fakty męczeństwa za wiarę i pamiętamy o ofiarach ponoszonych w imię wiary. Tymczasem właśnie ofiary, trudy i cierpienia, ponoszone z pełnym poświęceniem, gdy tak trzeba, są najpełniejszym wyrazem i dowodem wiary dzieci Bożych.

1. Do jakiego elementu „zbroi chrześcijanina” została przyrównana wiara dzieci Bożych? Ef 6,16; 1 Tes 5,8

„a przede wszystkim, weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste pociski złego;” (Ef 6,16 BW);

„we wszystkim biorąc tarczę wiary, którą moglibyście zgasić wszystkie strzały ogniste najniegodziwszego” (Ef 6,16 JW);

„My zaś, ponieważ jesteśmy dziećmi dnia, musimy być trzeźwi; powinniśmy przywdziać na siebie pancerz wiary i miłości, założyć na głowę hełm nadziei przyszłego zbawienia.” (1 Tes 5,8);

„My zaś, którzy należymy do dnia, bądźmy trzeźwi, przywdziawszy pancerz wiary i miłości oraz przyłbicę nadziei zbawienia.” (1 Tes 5,8 BT);

„My zaś, którzy należymy do dnia, bądźmy trzeźwi, jako ci, którzy przywdziali pancerz wiary i miłości oraz hełm nadziei zbawienia.” (1 Tes 5,8 BPD).

2. Czy tego, kto posiada w sercu prawdziwą wiarę, omijają wszelkie niedostatki, niepokoje i nieszczęścia? Jan 16,33; 2 Tym 3,12

„To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 BW);

„Powiedziałem wam to, żebyście we Mnie szukali ukojenia. Na świecie będziecie doznawać wiele ucisku, lecz nie traćcie ducha, gdyż Ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 BR);

„Tak też wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani.” (2 Tym 3,12 BP);

„Zresztą prześladowania przyjdą na każdego, kto zechce żyć zgodnie z wolą Bożą, w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem.” (2 Tym 3,12 BR).

3. Jaką postawę powinniśmy przyjąć w chwilach, gdy cierpimy i jesteśmy boleśnie doświadczani, a nie rozumiemy ani dróg, którymi nas Bóg prowadzi, ani celu, któremu to służy? Hiob 13,13-16

„Milczcie, niech ja teraz powiem, cokolwiek może przyjść na mnie. Między zęby stale biorę swe ciało, własne swe życie nadstawiam. Choćby mnie zabił Wszechmocny - ufam, i dróg moich przed Nim chcę bronić. To mi wystarczy za obronę. Nieprawy do Niego nie dojdzie.” (Hiob 13,13-16 BT);

„Zamilknijcie przede mną, abym mógł mówić, a niech przyjdzie na mnie, co chce! Swoje ciało wezmę w swoje zęby, a swoje życie złożę w swoje dłonie. Tak czy owak On mnie zabije, już nie mam nadziei; jednak swojej sprawy będę przed nim bronił. Już to może być ratunkiem dla mnie, bo żaden niegodziwy nie może stanąć przed nim.” (Hiob 13,13-16 BW);

„Milczcież, zaniechajcie mię, a ja mówić będę; a niech przyjdzie na mię, co chce. Czemuż mam szarpać ciało moje zębami mojemi, i duszę moję kłaść w ręce swe? Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił. Onci sam będzie zbawieniem mojem, ale przed oblicze jego obłudnik nie przyjdzie;” (Hiob 13,13-16 BG).

4. Jakiemu celowi służą doświadczenia, jakim bywamy poddawani? Ef 4,14.15; por. 1 Ptr 1,7

„Już nie będziemy dziećmi, które się zdają na igraszkę fal i poddają prądom nauki prowadzącej przez oszustwa i przebiegłość ludzką na manowce. Ale żyjąc według zasad miłości, będziemy dorastali pod każdym względem do Niego, czyli Chrystusa, który jest Głową.” (Ef 4,14.15 BP);

„[Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi.” (Ef 4,14.15 BT);

„abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa,” (Ef 4,14.15 BW);

„W ten sposób przestaniemy już być dziećmi, unoszonymi przez różne fale i rzucanymi to tu, to tam byle podmuchem pseudopouczeń, wygłaszanych przez ludzi nieuczciwych i przebiegłych w sprowadzaniu innych na manowce fałszu. Tymczasem my, żyjąc prawdziwie miłością, mamy sprawiać, by wszystko wzrastało ustawicznie ku Chrystusowi, który jest Głową.” (Ef 4,14.15 BR);

„abyśmy już nie byli dziatkami chwiejącymi się i nie byli unoszeni od każdego podmuchu nauki przez złość ludzką, przez podstęp, wiodący do błędu. Lecz czyniąc prawdę w miłości, żebyśmy rośli we wszystkim w nim, który jest głową, Chrystus;” (Ef 4,14.15 JW);

„aby wasza wypróbowana wiara okazała się daleko cenniejsza od zniszczalnego złota, które próbuje się w ogniu. Przyniesie to wam chwałę, cześć i sławę w dniu objawienia się Jezusa Chrystusa.” (1 Ptr 1,7 BP).

5. W jaki sposób powinniśmy szukać Boga zawsze, a zwłaszcza w chwilach ucisków i doświadczeń? Jer 29,13

„A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem,” (Jer 29,13 BW).

6. Kto kryje się za kulisami cierpień ludu Bożego? Łk 22,31.32

„Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci».” (Łk 22,31.32 BT);

„Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, aby was przesiać jak pszenicę. Ja natomiast błagałem za tobą, aby nie ustała twoja wiara, a ty, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci.” (Łk 22,31.32 BPD);

„I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie! Oto szatan pożądał, aby was przesiał jako pszenicę. Ale ja prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja; a ty kiedyś, nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich.” (Łk 22,31.32 JW).

7. Jakie zachęcenie skierował do nas ap. Paweł – człowiek, który nie tylko wierzył w Chrystusa, ale także wiele dla Niego wycierpiał? Flp 1,27-30

„Tylko postępujcie w sposób godny ewangelii Chrystusa, bym mógł bądź to, gdy do was przybędę - zobaczyć, bądź to, gdy pozostanę z dala, usłyszeć, że jesteście jednej myśli i wspólnymi siłami walczycie o wiarę w ewangelię, nie pozwalając się przeciwnikom w niczym zastraszyć. To jest właśnie dla nich zapowiedzią zatracenia, a dla was znakiem zbawienia (danym) przez Boga. Wam bowiem została udzielona łaska, że możecie nie tylko wierzyć w Chrystusa, ale i dla Niego cierpieć. Toczycie bowiem tę samą (co ja) walkę. Dawniej patrzyliście na nią, a teraz o niej słyszycie.” (Flp 1,27-30 BP);

„Pamiętajcie tylko, żebyście postępowali w sposób godny Ewangelii Chrystusowej. Wówczas ja - czy to gdy przybędę do was, żeby was zobaczyć, czy to znajdując się z dala od was - z pewnością będę mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w tych samych pragnieniach i że wszyscy razem stajecie w obronie wiary, którą daje Ewangelia. W niczym nie dajcie się przestraszyć waszym przeciwnikom. Wasza odwaga będzie dla nich zapowiedzią ich zagłady, a dla was - źródłem przeświadczenia, że jesteście na drodze do zbawienia, które otrzymacie od Boga. Otrzymaliście bowiem łaskę posługiwania Chrystusowi nie tylko przez wiarę w Niego, lecz także przez znoszenie dla Niego ucisków, jeśli rzeczywiście uczestniczycie w zmaganiach moich, o których już zresztą słyszeliście przedtem i które, jak wiecie, obecnie prowadzę.” (Flp 1,27-30 BR).