37.CHRYSTUS – NADZIEJA WIERNYCH

Tekst przewodni: Efez. 1:13

„W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym” (Efez. 1:13 BW).

1. W jakiej duchowej sytuacji znajdowali się poganie, zanim Syn Boży przyszedł na świat? Ef 2,11.12

„Tak więc wy, poganie z urodzenia, zwani nie obrzezanymi przez tych, którzy - ze względu na znak uczyniony ludzką ręką na ich ciele - zowią się obrzezanymi, pamiętajcie, że kiedyś byliście poza Chrystusem; uchodziliście za obcych względem społeczności izraelskiej; nie mieliście też udziału w obietnicach przymierzy; byliście pozbawieni i nadziei, i Boga na tym świecie.” (Ef 2,11.12 BR);

„Dlatego pamiętajcie, że wy, niegdyś poganie w ciele, nazywani nieobrzezaniem przez tych, których nazywają obrzezaniem od (znaku) dokonanego ręką na ciele, że byliście w tamtym czasie bez Chrystusa, oddzieleni od społeczności Izraela i obcy przymierzom obietnicy, nie mający nadziei i bez Boga na tym świecie.” (Ef 2,11.12 BPD);

„Przeto pamiętajcie, że wy, kiedyś poganie w ciele, którzy nazywani jesteście odrzezkiem przez tak zwane obrzezanie ręką na ciele uczynione, - byliście w owym czasie bez Chrystusa, oddaleni od obcowania z Izraelem i obcy testamentom obietnicy, nie mający nadziei i bez Boga na tym świecie.” (Ef 2,11,12 JW).

2. Co zapowiadało proroctwo, i w jakich słowach określone zostało dzieło Mesjasza wśród pogan? Iz 42,1-6; Mt 12,17-21

„Oto mój Sługa, którego Ja wspieram,

Wybraniec mój, w którym sobie upodobałem.

Ducha mojego wylałem na niego,

On Prawo zaniesie narodom.

Nie będzie krzyczał ani czynił zgiełku,

nie będzie słychać głosu jego na ulicy.

Trzciny nadłamanej nie złamie

i knota tlejącego nie zgasi!

Prawo prawdziwe ogłosi!

Nie zachwieje się i nie załamie,

aż Prawo utrwali na ziemi!

Na jego Naukę dalekie kraje czekają.

Tak mówi Bóg, Jahwe,

który stworzył i rozpiął niebiosa,

który ziemię utwierdził z jej roślinnością,

a ludziom na niej wlał tchnienie

i ducha tym, którzy po niej chodzą:

- Ja, Jahwe, wezwałem cię w sprawiedliwości

i ująłem cię mocno za rękę.

Ja cię kształtowałem i ustanowiłem Przymierzem dla ludzi,

światłością narodów.” (Iz 42,1-6 BP);

„I tak miała się wypełnić przepowiednia proroka Izajasza: Oto sługa mój, którego sobie wybrałem, mój umiłowany, w którym ma upodobanie moje serce. Na Niego sprowadzę mojego Ducha, a On będzie głosił sprawiedliwość poganom. Nie będzie On wszczynał kłótni ani podnosił głosu i na publicznych drogach nikt Go nie usłyszy. nadłamanej trzciny - nie złamie i nie dogasi knota, który jeszcze dymi dopóki nie przeprowadzi sprawiedliwości aż do chwalebnego zwycięstwa. W Jego imieniu narody będą pokładać nadzieję.” (Mt 12,17-21 BR);

„tak by wypełniło się to, co zostało powiedziane przez proroka Izajasza w słowach: [Oto mój chłopiec, którego wybrałem, mój Umiłowany, w którym moja dusza znalazła upodobanie. Położę na Nim mojego Ducha i ogłosi narodom sąd]. [Nie będzie się kłócił ani krzyczał, ani nikt na ulicach nie usłyszy Jego głosu]. [Trzciny zgniecionej nie złamie i lnu tlącego się nie dogasi, dopóki nie doprowadzi sądu do zwycięstwa]. [A w Jego imieniu narody pokładać będą nadzieję].” (Mt 12,17-21 BPD).

3. Jaka jest obecnie (w Wieku Ewangelii) wspólna nadzieja nawróconych z Żydów i z pogan? Ef 4,4; 2,13-22

„Jest jedno Ciało i jeden Duch, jak jest tylko jedna nadzieja, którą daje wasze powołanie.” (Ef 4,4 BP);

„Jest tylko jedno ciało i jeden duch, tak jak powołanie wasze przyniosło wam jedną jedyną nadzieję.” (Ef 4,4 Kow);

„Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.” (Ef 2,13-22 BT);

„Ale teraz w Krystusie Jezusie wy, którzyście niekiedy byli daleko, zstaliście się blisko przez krew Krystusowę. Abowiem on jest pokojem naszym, który oboje jednym uczynił i zepsował przegrodzenie śrzedniej ściany. Zgładziwszy przez ciało swoje nieprzyjaźni, to jest, zakon przykazania, który się zamyka w ceremoniach, aby dwu stworzył w samym sobie w jednego nowego człowieka, czyniąc pokój. Aby też pojednał z Bogiem oboje w jednym ciele przez krzyż, zburzywszy nieprzyjaźń przezeń. A przyszedszy opowiedział pokój wam, którzyście daleko i którzy blisko byli. Abowiem przezeń mamy przystęp oboj w jednym duchu do Ojca. Przeto tedy już nie jesteście gośćmi i komorniki, ale mieszczany pospołu z świętymi i domowniki Bożymi. Zbudowani na fundamencie Apostołów i proroków i owszem na samym Jezusie Krystusie, który jest kamieniem węgłowym. Na którym wszytko budowanie słusznie spojone roście w kościół święty Panu. Na którym też i wy pospołu jesteście zbudowani, abyście byli mieszkaniem Bożym w duchu.” (Ef 2,13-22 BB).

4. Jakiego wydarzenia oczekujemy z utęsknieniem i nadzieją? Jan 14,1-3; DzAp 1,11; 24,15; Flp 3,20.21

„Niech serce wasze się nie trwoży. Wierzcie w Boga - i we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było powiedziałbym wam o tym, bo idę przygotować wam miejsce. A kiedy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i zabiorę was do siebie, abyście i wy tam byli, gdzie Ja jestem.” (Jan 14,1-3 BP”;

„Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.” (Jan 14,1-3 BT);

„Niech się nie trwoży wasze serce; wierzcie w Boga i we Mnie wierzcie! W domu mojego Ojca jest wiele mieszkań; gdyby tak nie było, byłbym wam powiedział — bo przecież idę przygotować wam miejsce. A gdy pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.” (Jan 14,1-3 BPD);

„Powiedzieli oni: Mężowie z Galilei, dlaczego tak stanęliście i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, który został od was wzięty w górę do nieba, przyjdzie w taki sposób, w jaki zobaczyliście Go wstępującego do nieba.” (DzAp 1,11 BPD);

„Mam też w Bogu nadzieję - oni zresztą żyją tą samą nadzieją - że nastąpi kiedyś zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych.” (DzAp 24,15 BR);

„Nasza ojczyzna jest w niebie i stamtąd oczekujemy przyjścia Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On to właśnie przemieni nasze ciało przemijające w ciało chwalebne, podobne do Jego ciała. Dokona zaś tego potęgą, jaką może poddać pod swoją władzę wszystko, co istnieje.” (Flp 3,20.21 BR);

„Aleć nasza rzeczpospolita jest w niebiesiech, skąd też zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa. Który przemieni ciało nasze podłe, aby się podobne stało chwalebnemu ciału jego, według skutecznej mocy, którą też wszystkie rzeczy sobie podbić może.” (Flp 3,20.21 BG).

5. Jak należy żyć i co czynić, oczekując na spełnienie się Bożych obietnic? Tyt 2,11-14

„Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach.” (Tyt 2,11-14 BW).

6. Co jest naszym ostatecznym celem i oczekiwaniem? Obj 21,1-4; por. Hbr 11,13-16

„I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie "BOGIEM Z NIMI". I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły».” (Obj 21,1-4 BT);

„I zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię; gdyż pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i nie ma już morza. I zobaczyłem święte Miasto, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane niby panna młoda przyozdobiona dla swojego męża. I usłyszałem donośny głos od tronu, mówiący: Oto Namiot Boga z ludźmi! Będzie mieszkał z nimi, a oni będą Jego ludem i sam Bóg będzie z nimi ich Bogiem. I otrze wszelką łzę z ich oczu; i śmierci już nie będzie ani bólu, ani krzyku, ani znoju już nie będzie; gdyż pierwsze rzeczy przeminęły.” (Obj 21,1-4 BPD);

„Wszyscy pomarli w wierze. Nie było im dane doczekać się dóbr przyobiecanych przez Boga. Widzieli je i radośnie witali z daleka. Siebie samych zaś uważali za gości i pielgrzymów na tej ziemi, co oznacza, że ciągle poszukiwali swójej ojczyzny. Nie można przypuszczać, że myśleli o tej ojczyźnie, z której wyszli, bo przecież znaleźliby niejedną sposobność, by do niej wrócić. Tymczasem oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej ojczyzny. Dlatego Bóg pozwala nazywać się ich Bogiem, bo rzeczywiście przygotował im ojczyznę.” (Hbr 11,13-16 BR);

„Zachowując wiarę poumierali oni wszyscy, nie osiągnąwszy obiecanych dóbr, lecz z daleka je oglądali i pozdrawiali, a przyznawali, że są na tej ziemi cudzoziemcami i wędrowcami. Tak mówiąc okazywali, że szukają ojczyzny. A jeśliby myśleli o tej, z której wyszli, mieli przecież czas powrócić. Zdążają zatem do lepszej, mianowicie do niebieskiej. Dlatego Bóg pozwala się nazywać ich Bogiem, bo przecież przygotował im miasto.” (Hbr 11,13-16 BP).

7. Jak długo mamy wytrwać w nadziei? Hbr 3,6; Hbr 11,39.40

„Lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję.” (Hbr 3,6 BW);

„Chrystus zaś, jako Syn, był nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy.” (Hbr 3,6 BT);

„Chrystus zaś jako syn w domu swoim; a tym domem my jesteśmy, jeśli ufność i chlubę nadziei zachowamy mocną aż do końca.” (Hbr 3,6 JW);

„A wszyscy ci, choć dla swej wiary zdobyli chlubne świadectwo, nie otrzymali tego, co głosiła obietnica, ponieważ Bóg przewidział ze względu na nas coś lepszego, mianowicie, aby oni nie osiągnęli celu bez nas.” (Hbr 11,39.40 BW);

„I to ci wszyscy, chociaż godni uznania dla swej wiary, nie doczekali się spełnienia obietnicy. Bóg zatroszczył się dla nas o coś lepszego, nie chciał, by oni bez nas osiągnęli doskonałość.” (Hbr 11,39.40 BP);

„A ci wszyscy, świadectwem wiary zaleceni, nie doczekali się obietnicy, gdyż Bóg przewidział dla nas coś lepszego, aby bez nas nie stali się doskonałymi.” (Hbr 11,39.40 JW).